و انسان
که تجسمی  ست در لذت خویش
و همه چیز را در ضمیرهای  تکراری
جستجو می کند
من نمی توانستم باور کنم
تخته سردی را
که به جای سردخانه می تواند
در تالار عروسی لباس سپید بپوشد
یا دوره گردی که زانویش  دیشب
زیر سر همسرش روی خیابان بود
روزی  با خورشید وعده های عاشقانه داشته است
اما
هرچیز امکان دارد
مثل چرخیدن قاصدک
به سادگی بارانی که غافلگیرت  کند
سفره ای که یک روز با لبخند باز می کنی
و حالا صدها  بار تنها تا می شود
انسان ها با ناخنها ی بلند و بی فکر
یا شقیقه های منقش و پر جهل
فرقی نمی کند
یک روز اندازه گیری ات می کنند
و جایی برای پنهان شدن نیست
من تعاریفم  را روزی
از رودخانه ای که از روی صورتم گذشت گرفته ام
به چند جوی باریک تبدیل شدم
و به دریا رسیدم

سانازمحب
مهر 1398

از پشت حبابهای  آخرین دقیقه ی مرگ
حرفش را زد
حرفش حبابی شد و به سطح آب رفت
زن
صدا ها را گرفتند
نفس ها را گرفتند
پناهگاه هارا
حتی اگر به زیباترین نقطه فرار کنی
من
با تو نمی میرم دیگر
کلمات مرا از آب بیرون می کشند
گوش کن
به اندازه ی باز و بسته شدن دهان یک ماهی زندگی کرده ایم
اگر اسمت نبود
اگر لباس قرمز و آبی و سیاهت نبود
تو را چه کسی می شناخت ؟
از پشت حرفهایت بیرون آمده ای
و من در آستانه ی در خودم را درون حبابها می دیدم
که دیوارها ی اتاق را گرفته‌ایم تا سقف
که تابلو ها را میز ها را فتح کرده ایم که ظرفها  را
من
با تو
نمی مردم

ساناز محب